Historia

Historia Instytutu Biopolimerów i Włókien Chemicznych (IBWCh) zaczęła się 1 stycznia 1952 roku. Zarządzeniem Ministra Przemysłu Chemicznego utworzona została jednostka badawcza o nazwie Instytut Włókien Sztucznych i Syntetycznych (IWSS w Łodzi z tymczasową siedzibą w Gorzowie Wielkopolskim). Nowo powołana jednostka powstała na bazie wcześniej istniejącego Instytutu Włókien Syntetycznych i  Sztucznych z siedzibą w Jeleniej Górze przy Fabryce Sztucznego Jedwabiu z oddziałem w Gorzowie, Zakładu Włókien Sztucznych Głównego Instytutu Włókiennictwa w Łodzi oraz Biura Studiów przy Widzewskich Zakładach Przemysłu Bawełnianego Nr.5 (późniejsza Anilana). Takie terenowe rozczłonkowanie miało swoje niedogodności i ówczesna władza zdecydowała najpierw o likwidacji części jeleniogórskiej, którą przeniesiono do Gorzowa na przełomie lat 1952/53, by 1 września 1955 roku, siedzibą Instytutu  ustanowić Łódź. W 1958 roku zlikwidowano odział terenowy w Gorzowie, a jego pracownicy zostali przeniesieni do Zakładowego Laboratorium Badawczego Zakładów Włókien ,,Stilon’’. IWSS początkowo miał swoją siedzibę w Łodzi przy ul. Gdańskiej 91 przy Głównym Instytucie Włókiennictwa. W 1958 roku Instytut został przeniesiony do nowo wybudowanego gmachu przy ul. Marii Skłodowskiej-Curie 19/27 i ten adres jest aktualny do dziś. W latach 1966-68 nastąpiła rozbudowa Instytutu, a także przekazano do użytku drugi budynek z halą ćwierć-techniki (budynek B).

Prezes Rady Ministrów, zarządzeniem z dnia 20 czerwca 1974 roku, zmienił nazwę Instytutu na Instytut Włókien Chemicznych. W 2000 roku do budynku B przeniesiono siedzibę Instytutu Celulozowo-Papierniczego. Minister Gospodarki Rozporządzeniem z dnia 3 marca 2006 roku w sprawie reorganizacji Instytutu, zmienił jego nazwę na Instytutu Biopolimerów i Włókien Chemicznych, zaś rok później, Rozporządzeniem z dnia 5 czerwca 2007 roku, włączył Instytut Celulozowo-Papierniczy do struktury Instytutu Biopolimerów i Włókien Chemicznych.

W działalności Instytutu można wyodrębnić dwa wyraźnie zróżnicowane okresy. Pierwszy, to powstanie Instytutu i lata do drugiej połowy lat osiemdziesiątych, zaś drugi od połowy lat osiemdziesiątych do chwili obecnej.

W pierwszym z tych okresów Instytut funkcjonował jako zaplecze badawczo-rozwojowe polskiego przemysłu włókien chemicznych, był to czas jego intensywnego rozwoju, do którego Instytut znacząco sam się przyczynił.

Łódzka część Instytutu w początkowej fazie związana była z fabrykami włókien wiskozowych: Wistomem w Tomaszowie Mazowieckim, Anilaną w Łodzi, Chodakowskimi ZWCh w Sochaczewie, Wiskordem w Szczecinie, Celwiskozą w Jeleniej Górze i Viscoplastem we Wrocławiu.

W zakładach tych cały wysiłek w drugiej połowie lat 40. i 50. Koncentrował się na odbudowie zdolności produkcyjnych po zniszczeniach wojennych. Zakłady w Szczecinie i Jeleniej Górze były całkowicie zdewastowane. Instytut uczestniczył  w rozbudowie i budowie zdolności produkcyjnych doskonaląc reżimy technologiczne, uruchamiał  kolejne linie produkcyjne, opracowywał zasady kontroli surowców, produktów i procesów technologicznych, analitykę i szkolenie personelu. Specjaliści więcej czasu spędzali na delegacjach w zakładach przemysłowych aniżeli w siedzibie Instytutu.

Po ustabilizowaniu produkcji w zakładach włókien wiskozowych Instytut podjął opracowywanie nowych rodzajów i asortymentów włókien, usprawniania technologii i poprawę warunków pracy oraz ochronę środowiska. Przykładami osiągnięć w tym zakresie były:

• opracowanie technologii wytwarzania wiskozowych wysokosprawnych włókien kordowych. Technologia została wdrożona w zakładach Wistom w Tomaszowie Mazowieckim i Wiskord w Szczecinie. Zakłady te przez wiele lat dostarczały polskiemu przemysłowi gumowemu włókien do wzmacniania technicznych wyrobów gumowych, zwłaszcza opon samochodowych,
• opracowanie technologii wytwarzania wiskozowych włókien sanitarnych, którą z sukcesem wdrożono w Zakładzie Celwiskoza w Jeleniej Górze,
• opracowanie sposobu unieszkodliwiania toksycznych gazów odlotowych zastosowanego w Wistomie. Licencję w tym zakresie sprzedano rumuńskim zakładom w Jassy w Rumunii,
• opracowanie usprawnionego reżimu wytwarzania wiskozy dla Chodakowskich Zakładów Włókien Chemicznych,
• opracowanie technologii produkcji włókien szklanych. Produkcja została na początku lat 70 wdrożona w łódzkiej Anilanie i kontynuowana do likwidacji zakładu. Włókna szklane używane były  wyłącznie w wyrobach technicznych m.in. w elektrotechnice do oplotów izolacyjnych.

W Instytucie działała komórka zajmująca się problematyką korozji w przemyśle wiskozowym. Opracowano m.in. sposób wytwarzania zestawów do przeciwwilgociowej ochrony betonów na bazie żywic epoksydowych i uruchomiono własną produkcję takich zestawów.

Część Instytutu początkowo zlokalizowana poza Łodzią (Jelenia Góra, Gorzów) przeniesiona została później do Łodzi i podjęła specjalizacje w technologii włókien syntetycznych poliamidowych i poliestrowych. W tej dziadzinie Instytut współpracował z ZWCh Stilon w Gorzowie Wielkopolskim, ZWCh Elana w Toruniu i ZWCh Anilana w Łodzi.

W drugiej połowie lat 40 przemysł włókien syntetycznych w Polsce jeszcze nie istniał, a na świecie wychodził dopiero z powijaków. Dlatego opracowanie syntezy kaprolaktamu, jego polimeryzacji i wyprzędzenie włókien poliamidowych (PA) można uznać za ogromny sukces. Dokonano tego w latach 1946-48 w Jeleniej Górze, dzięki bezprzykładnym wysiłkom grupy utalentowanych entuzjastów, w zrujnowanym wojną zakładzie, bez dostępu do światowej literatury. Warto przypomnieć nazwiska głównych twórców: Eugeniusza Idzikowskiego, Otto Elnsera, Wiktora Albrechta i Władysława Warneckiego. W Jeleniej Górze w latach 1949-51 systematycznie produkowano przędzę poliamidową w ilości pół tony na dobę. To znakomite osiągniecie pozwoliło już 1952 roku uruchomić przemysłową produkcje włókien Stilon w gorzowskim zakładzie o tej samej nazwie. Produkcję kaprolaktamu uruchomiono w latach 50. W Zakładach Azotowych Tarnów, a następnie w ZA Puławy. Instytut przez cały czas prowadził prace nad usprawnieniem produkcji i wdrażaniem nowych asortymentów. Przebiegały one przy dobrej współpracy z Zakładowym Laboratorium Badawczym Stilonu i personelem jego działów produkcyjnych. Do najważniejszych wdrożeń tego okresu należy zaliczyć:

• technologie dwuskładnikowych włókien PA,
• intensyfikację polimeryzacji,
• opracowanie stabilizatorów masy cząsteczkowej polikaproamidu
• stabilizację PA na światło
• intensyfikację produkcji kordu,
• opracowanie dodatków antystatycznych,
• włókna PA hydrofilowe,
• włókna PA wysokokurczliwe,
• ,,srebrną nitkę’’ – antyelektrostatyczne włókno PA produkowane w Instytucie

W Jeleniej Górze na początku lat 50. Rozpoczęto prace nad technologią wytwarzania włókien poliestrowych (PES), następnie kontynuowano je w Gorzowie i Łodzi. Zdecydowano o zakupie licencji na urządzenia i maszyny od brytyjskiej firmy ICI. Produkcję uruchomiono w 1964 roku w toruńskiej Elanie. Instytut uczestniczył w pracach rozruchowych i przygotował analitykę i zasady kontroli międzyoperacyjnej. Włókna poliestrowe produkowano w niewielkich ilościach w jeleniogórskiej Celwiskozie. W ścisłej współpracy z personelem obu fabryk opracowano w Instytucie i wdrożono procesy technologiczne  i nowe asortymenty:

• intensyfikację polimeryzacji w Elanie. Zastosowanie trójstopniowego  procesu polimeryzacji i wprowadzenie nowego systemu katalizatorów pozwalało na wzrost wydajności polimeryzacji o 50 % i w efekcie na wzrost produkcji włókna,
• barwienie włókien w masie,
• technologię wełnopodobnego włókna Dilana dla Celwiskozy,
• poprawę własności barwiarskich i antypilingowych włókien,
• technologię włókien technicznych PES,
• polimer o wysokiej bieli do produkcji włókien firanowych,
• nowe preparacje dla włókien PES,
• nowe asortymenty przędz teksturowanych,
• intensyfikację przędzenia torlenu na maszynach WS-11,
• polimer na folie dla celów fotochemicznych i elektroizolacyjnych,
• odzyskiwanie glikolu z odpadów metanolizy.

W 1958 roku uruchomiono w Instytucie doświadczalną instalację do produkcji włókna akrylowego (PAN). Po zakupieniu licencji i urządzeń od brytyjskiej firmy Courtaluds i uruchomieniu produkcji włókien arylowanych w oparciu o tę licencję w łódzkiej Anilanie, prace Instytutu w tej dziedzinie ukierunkowano na doskonalenie procesu i wdrożenia nowych asortymentów.  Do ważniejszych wdrożonych prac w tej dziedzinie zalicza się m.in. intensyfikację polimeryzacji, opracowanie włókien PAN o zwiększonej hydrofilności i obniżonej kurczliwości i udoskonalony proces wytwarzania włókien PAN. W tym czasie wdrożono cykl badań związanych  z wykorzystaniem włókien akrylowych w formie rurek jako membran do ultrafiltracji. Skonstruowano też stanowisko do wytwarzania modułów ultra filtracyjnych.

Na początku lat 60 planowano uruchomienie w Polsce produkcji włókien z poli(alkoholu winylowego)PAW. Instytutowi zlecono przygotowanie technologii. Zaprojektowano i wykonano ćwierć-techniczną instalację, na której prowadzono doświadczenia. Analiza ekonomiczna wykazała niską opłacalność produkcji tego włókna i w połowie lat 60 zaniechano dalszych prac na tym polu.

Ciekawym epizodem w historii Instytutu były prace nad wytwarzaniem włókien węglowych. O rozpoczęciu prac zdecydowano pod koniec lat 70 w związku z krajowym zapotrzebowaniem i embargiem uniemożliwiającym import z krajów zachodnich. W ZSRR i krajach RWPG takiej produkcji brakowało. Instytut opracował oryginalną metodę wytwarzania, umożliwiającą obejście udzielonych patentów. Dużym wysiłkiem skonstruowano skomplikowaną aparaturę laboratoryjną i ćwierć-techniczą, na której produkowano doświadczalne partie włókna węglowego, które trafiały następnie do różnych odbiorców do prób wdrożeniowych. Instytut prowadził prace nad zastosowaniem medycznym tych włókien, głownie w implantach. Na początku lat 90 po zmianie sytuacji politycznej embargo zostało uchylone, nie znaleziono jednak inwestora do przemysłowego wdrożenia tej produkcji. Kierownictwo Instytutu zmuszone zostało do zaniechania badań i likwidacji instalacji.

Szeroki zakres działalności badawczo–rozwojowej i usługowej wymagał jednak rozbudowanej struktury organizacyjnej, odpowiedniego wyposażenia w narzędzia badawcze i znacznego zatrudnienia które w latach 70 przekraczało 400 osób.

Drugi etap historii Instytutu rozpoczął się u schyłku lat 80 i trwa do dziś. Szczególnie boleśnie Instytut odczuł dramatyczne zmiany polityczno-gospodarcze z końca lat 80 i kolejnego dziesięciolecia. Już w 1989 roku zatrzymano produkcje włókien wiskozowych w jeleniogórskiej Celwiskozie, w następnych latach upadły kolejne zakłady wiskozowe. W 1997 roku zatrzymano produkcję w łódzkiej Anilanie. Utrzymano w ograniczonym zakresie zmiany strukturalne i własnościowe, a produkcja włókien została znacznie zmniejszona. Dla Instytutu zmiany te oznaczały zanik podstawowego zakresu działań w dotychczasowych dziedzinach ze względu na wstrzymanie dopływu środków finansowych zarówno z zakładów produkcyjnych i funduszy centralnych. Remedium dla tego stanu rzeczy była głęboka restrukturyzacja działalności. W celu poprawy zarządzania stworzono m.in. stałe łącze z informatyczną akademicką siecią Lodman, zracjonalizowano komórki administracyjne, zmniejszono zatrudnienie w 2000 roku do 120 osób. Zwiększono przejściowo produkcję małotonażową, opracowując nowe technologie w dziedzinach produkcji włókien antyelektrostatycznych, kompozycji epoksydowych do ochrony przed wilgocią betonów, czy wprowadzając nowe opracowania w zakresie technik membranowych. Dzięki powyższym rozwiązaniom i zmianom Instytut wkroczył w nowe tysiąclecie w dobrej sytuacji ekonomicznej i finansowej.

W drugiej połowie lat 90. Zaczęto stopniowo rezygnować z działalności produkcyjnej koncentrując wysiłki na nowych kierunkach działalności badawczo-rozwojowej powiązanych z uzyskiwaniem, przetwarzaniem i zastosowaniem polimerów naturalnych. Wdrożono metody biotechnologiczne i rozbudowano odpowiednie laboratoria i instalacje. Nawiązano kontakty z nowymi partnerami przemysłowymi w kraju. Bardzo skuteczna okazała się kampania promocyjna na świecie, w wyniku której Instytut nawiązał kontakty z jednostkami przemysłowymi i naukowymi w USA, Kanadzie, Korei Południowej, Tajwanie, Indiach, Australii i wielu krajach europejskich. Przed wejściem Polski do Unii Europejskiej, Instytut dołączył do szerokiej rodziny europejskich instytucji badawczo-rozwojowych, stając się partnerem w wielu krajowych i międzynarodowych projektach, konsorcjach oraz platformach technologicznych. W lipcu 2007 roku do struktury włączony został Instytut Celulozowo - Papierniczy, w wyniku czego prace badawczo-rozwojowe poszerzono o tematykę przemysłu papierniczego i opakowań.

Przyjęta w roku 2006 nowa nazwa Instytut Biopolimerów i Włókien Chemicznych w pełni odzwierciedlała zaszłe przeobrażenia. W ramach nowych kierunków badawczo-rozwojowych Instytut zaangażował się w pracę nad karbaminianem celulozy i jej przetwórstwem na włókno. Dzięki finansowaniu ze źródeł centralnych, rozwinięto współprace z krajowymi i słowackimi zakładami włókien wiskozowych. Znaczącym źródłem dochodu były kontrakty z niemiecką firmą Zimmer, z którą opracowano nową metodę syntezy karbaminianu. Wkrótce wdrożono metodę biotechnologicznego przetwórstwa celulozy. Opatentowano metodę wytwarzania włókien, folii i gąbek bezpośrednio z rozpuszczalnej w ługach celulozy,  po jej enzymatycznej obróbce.
Ta metoda otworzyła drogę do nowoczesnych, ekologicznych procesów przemysłowych wytwarzania włókien folii i innych produktów z celulozy. Nadal trwa i rozwijana jest współpraca z placówkami badawczymi i przemysłowymi w Niemczech, Szwecji, Finlandii, Korei Płd i USA. Podjęto także badania nad bateryjną syntezą celulozy przeznaczoną na wyroby techniczne (membrany głośnikowe)   i medyczne.

W ramach nowych kierunków badawczych nową tematykę w działalności Instytutu – prace nad chitozanem - zainicjował w Instytucie wielki propagator tego biopolimeru, przedwcześnie zmarły, prof. Henryk Struszczyk, ówczesny zastępca dyrektora do spraw badawczych. Był on również przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Chitynowego z siedzibą przy Instytucie. Początkowo zajmowano się wytwarzaniem chitozanu z pancerzyków krewetek. Dla norweskiej firmy zaprojektowano i wykonano instalację doświadczalną do produkcji chitozanu z pancerzyków krewetek. Opracowano technologię wytwarzenia różnych form chitozanu (żel,  mikrokrystaliczny chitozan, jego pochodne) i ich zastosowanie w różnych materiałach użytkowych. Wielkim osiągnięciem w tej dziedzinie była współpraca z amerykańską firmą farmaceutyczną Abbott. Firma ta nabyła od Instytutu prawa do trzech wynalazków dotyczących zastosowania chitozanu i wdrożyła produkcje specjalistycznych opatrunków hemostatycznych z jego zastosowaniem. Wiele prac w tej dziedzinie wykonano dla firm fińskich. W kraju w firmie Gumitex w Łowiczu wdrożono produkcję specjalistycznych płynnych nawozów zawierających chitozan dla roślin ozdobnych. Prowadzono też badania dotyczące absorpcji metali ciężkich przez chitozan do zastosowania w oczyszczaniu ścieków.

Nadal znaczny nacisk kładziono na wytwarzanie i zastosowanie włókien chitozanowych. Instytut jest jedną z nielicznych jednostek w Europie produkujących te włókna. Jest to skala doświadczalna, gdyż włókna te przeznaczone są do celów specjalnych, głównie w medycynie. Instytut dostarcza także małe partie tych włókien do jednostek badawczych w Europie.

W przemysłowej hodowli drobiu pióra stanowią kłopotliwy odpad, który może być korzystnie zagospodarowany. Temu zagadnieniu Instytut od kilku lat poświęca wiele uwagi. Początkowo badano wytwarzanie cennego białka – keratyny – z piór. Nawiązano w tej dziedzinie współprace z amerykańską firmą Kimberly-Clark. Dotyczyła ona przygotowania i zastosowania keratyny w wyrobach higienicznych. Obecnie wynikami zainteresowana jest również polska firma. W Instytucie podjęto prace nad technologią wytwarzania nowych materiałów, m.in. specjalnego papieru z rozdrobnionych piór, mat służących do absorbowania substancji ropopochodnych z wycieków, bowiem okazało się, ze pióra znakomicie absorbują substancje oleiste, czy wykorzystania piór w tworzywach syntetycznych – polipropylenowych, polietylenowych i poliuretanowych co wpływa na zmniejszenie ich palności i podniesienie termicznej izolacyjności takich tworzyw. Instytut  uzyskał ochronę patentową na te  wyroby. Wielokrotnie były one demonstrowane na targach i wystawach uzyskując wysokie wyróżnienia i nagrody. Ze względy na efekty badań Instytut włączony został ostatnio do europejskiego projektu KaRMA 2020, którego celem jest zagospodarowanie odpadów piór do wyrobu biopochodnych materiałów. Zadaniem Instytutu w tym projekcie jest opracowanie technologii wytwarzania włóknin spun-bonded z wykorzystaniem piór drobiowych.

Po głębokiej restrukturyzacji przemysłu włókien chemicznych w Polsce Instytut  utracił partnerów krajowych w dziedzinie współpracy nad polimerami i włóknami syntetycznymi. Ich miejsce zajęły firmy zagraniczne. Przykładem wykorzystania kompetencji i doświadczeń kadry Instytutu są m.in. poniższe opracowania dla:

• kanadyjskiej firmy Zenon Environmental, specjalizującej się w uzdatnianiu wody - opracowanie sposobów produkcji włókien polipropylenowych o porowatej strukturze do wykorzystania jako membrany w natlenianiu ścieków. Wyniki przekazano firmie  do zastosowania w skali przemysłowej,
• amerykańskiej firmy PPG Industries - cykl prac dotyczących zastosowania różnych polimerów poliestrowych do wyrobu folii barierowych  (przepuszczalność różnych gazów),
• włoskiej firmy Novamont - prace związane z polimeryzacją laktydu
• australijsko-hinduskiej firmy Poligenta - opracowanie i wykonanie serii polimeryzacji tworzywa poliestrowego z wykorzystaniem częściowo depolimeryzowanego poliestru,
• japońsko-holenderskiej firmy Teijin-Twaron - opracowanie sposobu łączenia różnych polimerów kwasu mlekowego w tzw. stereokompks do zastosowań w produkcji wysokosprawnych włókien PLA.

Instytut nawiązał także współpracę z Taiwan Textle Research Institute w Taipei. Na jego zlecenie przeprowadzono obszerne badania dotyczące możliwości zastosowania różnych polimerów i ich mieszanek w technice rozdmuchowego (melt-blown) wytwarzania włóknin. NATO powierzyło Instytutowi opracowanie polimerów o podwyższonej odporności na palenie. Pracę te wykonano przy współudziale Thüringisches Institut für Textil-und Kunstofforschung w Rudolstadt w Niemczech.

Oprócz prac badawczych Instytut wykonuje także zlecone prace analityczne i testowe:

• Laboratorium Jakości Papieru testuje wyroby papierowe i opakowaniowe na zlecenie zewnętrznych jednostek. Jednym z ważnych zleceniodawców jest IKEA. W skład Instytutu wchodzi także Zakład Certyfikacji Wyrobów Papierniczych,
• Laboratorium Mikrobiologiczne ocenia polimery i wyroby płaskie (papier, tekstylia) pod względem aktywności przeciwbakterynej i przeciwgrzybicznej,
• Laboratorium Ochrony Środowiska i Fizykochemii wykonuje analitykę z zakresu ochrony powietrza i wód dla przemysłu celulozowo-papierniczego oraz prowadzi szkolenie w tym zakresie.

Istotnym działem badań są zainicjowane w latach 90 prace nad wytwarzaniem biomateriałów przeznaczonych do celów medycznych. Nawiązano współprace z akademiami medycznymi i zakładami produkującymi wyroby medyczne. Prace w tym kierunku są nadal intensywnie kontynuowane. Wynikiem współpracy są m.in. kompozytowe włókniny z włókien polipropylenowych i chitozanowych z przeznaczeniem na opatrunki, materiały opatrunkowe zawierające mikrokrystaliczny chitozan, preparat na bazie ludzkiego łożyska opracowany wspólnie z Regionalnym Centrum Krwiodawstwa i Bankiem Tkanek w Katowicach, włókna poliamidowe z zawartością bursztynu o działaniu przeciwreumatycznym używane w wyrobach tekstylnych, których produkcję wdrożyła firma ,,Pani Teresa" we Wrześni, opatrunek hemostatyczny Tromboguard, opracowany we współpracy z firmą Tricomed S.A. w Łodzi przeznaczony do zaopatrywania ran pourazowych.

Dzisiejsza działalność Instytutu charakteryzuje się dobrze wyprofilowanym zakresem prac badawczo-rozwojowych. Jest ona wynikiem powiązania wieloletniego doświadczenia z wyzwaniami współczesnej nauki i zmieniającymi się potrzebami przemysłu. Utrzymano realizowanie prac badawczych w zakresie technologii wytwarzania włókien chemicznych, celulozy i papieru. Instytut dysponuje pełnym zapleczem technicznym w postaci instalacji doświadczalnych dostosowanych do różnych technik wytwarzania, gwarantujących wdrażanie nowoczesnych, ekologicznych metod wytwarzania i stosowania odnawialnych surowców w opracowaniu zaawansowanych technologicznie produktów. Utrzymanie wysokiego poziomu prac badawczych i usług zapewniają działające w Instytucie laboratoria badawcze akredytowane przez PCA.

Instytut Biopolimerów i Włókien Chemicznych  jest wydawcą, anglojęzycznego czasopisma naukowego, FIBRES & TEXTILES in Eastern Europe, periodyku o zasięgu światowym. Do znaczącej jego pozycji na rynku pism naukowych przyczynił się długoletni redaktor naczelny – mgr inż. Bogdan Mac. Dwumiesięcznik dostępny jest w postaci drukowanej oraz bezpłatnie w Internecie. Publikowane artykuły dotyczą wytwarzania i przetwarzania polimerów włóknotwórczych, włókien, wyrobów włókienniczych i papierniczych. Czasopismo indeksowane jest na Liście Filadelfijskiej (Master Journal List Clarivate  Analytics, znanej poprzednio jako Thomson Reuters ISI Master Journal List) i w bazie naukowej IC Jounals Master List. Od 2001 FTEE posiada Impact Factor (IF), natomiast od roku 2009 Index Compernicus (ICV).

Dyrektorzy Instytutu w latach 1952-2021               

1. 1952-1955 – inż. Eugeniusz Idzikowski, Gorzów i Irena Jansen, Łódź
2. 1955-1960 – mgr inż. Bogdan Czekaluk
3. 1960-1965 – mgr inż. Wacław Sopiela
4. 1965-1974 – dr inż. Włodzimierz Wroński
5. 1974-1986 – dr inż. Henryk Pstrocki
6. 1987-2002 – mgr inż. Alojzy Urbanowski
7. 2002-2005 – prof. dr hab. inż. Henryk Struszczyk
8. 2005-2017 – dr hab. inż. Danuta Ciechańska
9. 2017- obecnie – dr Radosław Dziuba